‘Wil je een wedstrijdje met mij vliegen?’ vroeg de wesp en hij keek hoopvol naar het vuurvliegje.
Het vuurvliegje rekte zich uit, ze lag net zo lekker in een berg blaadjes in het herfstzonnetje.
‘Dan laat ik je misschien wel winnen’, zei de wesp. ‘Of misschien ook niet.’ Dat laatste zei hij heel zachtjes, maar het vuurvliegje hoorde het toch.
‘Jaaaaah spannend!’ zei de slak
Het vuurvliegje ging rechtop zitten. ‘Misschien win ik wel gewoon, Inshallah.’
‘Inshallah?’ vroegen de wesp en de slak tegelijk. ‘Wat is dat?’
‘Dat heb ik geleerd van de woestijnkever’, zei het vuurvliegje. ‘Het betekent zoiets als…als Allah het wil. Oftewel dat je het niet zeker weet en wel zult zien. Dat het niet alleen in jouw handen ligt.’
‘Aha net als Deo Volente’, zei de slak.
‘Of zoals lotsbestemming’, zei de wesp.
‘Ja’ zei het vuurvliegje ‘Zoiets ja. Ik vond het wel mooi.’
Het was even stil. De wesp vloog een klein testrondje, niet te hard om het vuurvliegje niet af te schrikken.
‘Maar betekent het dan dat je niet je best gaat doen om te winnen? Dat je maar gaat afwachten omdat jij het lot niet bepaalt?’ vroeg de wesp een beetje bezorgd. Als het vuurvliegje niet haar best zou doen om te winnen, dan was een wedstrijdje helemaal niet leuk.
‘Nee’, zei het vuurvliegje ‘Dat betekent het voor mij niet. Ik weet het niet helemaal, maar ik denk dat het betekent dat je wel je best doet, maar ook accepteert dat je niet altijd kan winnen.’
Het vuurvliegje dacht even na, Inshallah was misschien toch ingewikkelder dan ze dacht.
‘Ik kan wel zo hard mogelijk vliegen’, zei ze toen ‘Maar ik heb geen invloed op hoe hard het waait, of op hoe hard jij vliegt.’
Nee’, zei de wesp. ‘dat klinkt eigenlijk heel logisch.’
‘Gaan jullie nou nog vliegen, of niet?!’ vroeg de slak ‘hier word ík zelfs ongeduldig van.’